بیش فعالی به حالتی از فعالیت یا بیقراری بیش از حد و به طور غیرعادی بالا اشاره دارد. اغلب با اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD)، یک اختلال عصبی رشدی که معمولا از کودکی شروع می شود و تا بزرگسالی ادامه می یابد، مرتبط است. با این حال، بیش فعالی همچنین می تواند نشانه ای از شرایط دیگر باشد یا در افراد بدون تشخیص خاص رخ دهد.
در زمینه ADHD، بیش فعالی یکی از علائم اصلی در کنار بی توجهی و تکانشگری است. کودکان مبتلا به ADHD ممکن است فعالیت حرکتی بیش از حدی مانند بی قراری مداوم، دویدن یا بالا رفتن بیش از حد، یا مشکل در نشستن داشته باشند. آنها همچنین ممکن است در انجام فعالیت های بی سر و صدا مشکل داشته باشند و اغلب به نظر می رسد که توسط یک موتور هدایت می شوند. این رفتارها معمولاً در مقایسه با سایر کودکان هم سن، مکرر و شدیدتر هستند.
بیش فعالی در ADHD می تواند باعث ایجاد چالش هایی در محیط های مختلف از جمله مدرسه، خانه و تعاملات اجتماعی شود. این می تواند در توانایی کودک برای تمرکز، پیروی از دستورالعمل ها و انجام وظایف اختلال ایجاد کند. با این حال، توجه به این نکته مهم است که همه افراد مبتلا به ADHD بیش فعالی نشان نمی دهند. برخی از افراد عمدتاً علائم بی توجهی یا تکانشگری را بدون رفتار بیش فعالی قابل توجه نشان می دهند.
برای به دست آوردن تشخیص دقیق و درمان مناسب برای بیش فعالی یا علائم مرتبط، ضروری است که با یک متخصص مراقبت های بهداشتی مانند روانشناس یا کاردرمانگر مشورت کنید.
دارودرمانی در اختلال نقص توجه و بیش فعالی
دارودرمانی یکی از رویکردهای درمانی اولیه برای اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) است. داروهایی که برای ADHD تجویز می شوند معمولاً به عنوان محرک یا غیر محرک دسته بندی می شوند. داروی خاص و دوز تجویز شده به عوامل مختلفی از جمله سن فرد، علائم و هرگونه بیماری زمینه‌ای بستگی دارد. توجه به این نکته مهم است که دارو تنها گزینه درمانی برای ADHD نیست و یک برنامه درمانی جامع ممکن است شامل رفتار درمانی، حمایت آموزشی و اصلاح سبک زندگی نیز باشد.
داروهای محرک
داروهای محرک رایج ترین داروهایی هستند که برای ADHD تجویز می شوند و خط اول درمان محسوب می شوند. آنها با افزایش سطوح برخی از مواد شیمیایی مانند دوپامین و نوراپی نفرین در مغز عمل می کنند. داروهای محرک که معمولاً تجویز می شوند عبارتند از:
- متیل فنیدات (به عنوان مثال، ریتالین، کنسرتا)
- داروهای مبتنی بر آمفتامین (به عنوان مثال، Adderall، Vyvanse)
- دکس متیل فنیدات (به عنوان مثال، فوکالین)
داروهای غیر محرک
داروهای غیر محرک ممکن است زمانی تجویز شوند که محرک ها مناسب نباشند یا اثر مورد نظر را نداشته باشند. این داروها متفاوت از محرک ها عمل می کنند و ممکن است به عنوان جایگزین یا در ترکیب با محرک ها استفاده شوند. داروهای غیر محرک مورد استفاده در درمان ADHD عبارتند از:
- اتوموکستین (به عنوان مثال، Strattera)
- Guanfacine (به عنوان مثال، Intuniv)
- کلونیدین (به عنوان مثال، Kapvay)
داروهای غیر محرک ممکن است در مقایسه با محرک‌ها شروع کندتری داشته باشند، اما می‌توانند به بهبود توجه و کاهش بیش فعالی و تکانشگری کمک کنند.
توجه به این نکته مهم است که پاسخ دارویی و عوارض جانبی ممکن است در افراد مختلف متفاوت باشد. پزشک متخصص تجویز کننده به دقت پیشرفت فرد را تحت نظر دارد، دوز را در صورت نیاز تنظیم می کند و در مورد عوارض جانبی احتمالی صحبت می کند. قرار ملاقات های پیگیری منظم معمولا برای ارزیابی اثربخشی دارو و ایجاد هرگونه تغییر لازم برنامه ریزی می شود.
ریتالین و بیش فعالی
ریتالین که با نام عمومی آن متیل فنیدات نیز شناخته می شود، یک داروی محرک است که معمولاً در درمان اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) استفاده می شود. اگرچه ممکن است غیرقابل تصور به نظر برسد، ریتالین و سایر داروهای محرک در واقع می توانند به کاهش بیش فعالی در افراد مبتلا به ADHD کمک کنند.
داروهای محرک مانند ریتالین با افزایش سطوح انتقال دهنده های عصبی خاص مانند دوپامین و نوراپی نفرین در مغز عمل می کنند. این انتقال دهنده های عصبی در تنظیم توجه، کنترل تکانه و بیش فعالی نقش دارند. با افزایش در دسترس بودن، داروهای محرک به بهبود عملکرد این مسیرهای عصبی کمک می کنند.
در افراد مبتلا به ADHD، ریتالین به آرام کردن سطوح بیش از حد بیش فعالی و بیقراری که مشخصه این اختلال است کمک می کند. این می تواند به افراد مبتلا به ADHD کمک کند تا بهتر تمرکز کنند، تکانه های خود را کنترل کنند، و درگیر وظایف یا فعالیت هایی با سطوح کم حرکت شوند.
استراموکس
استراموکس یا همان اتوموکستین یک داروی غیر محرک است که معمولاً در درمان اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) استفاده می شود.
اتوموکستین با نام تجاری Strattera به بازار عرضه می شود. با افزایش سطح نوراپی نفرین، یک انتقال دهنده عصبی در مغز، که به تنظیم توجه، کنترل تکانه و حرکات بیش از حد کمک می کند، عمل می کند. برخلاف داروهای محرک که مستقیماً بر سطح دوپامین تأثیر می‌گذارند، آتوموکستین در درجه اول نوراپی نفرین را هدف قرار می‌دهد.
اتوموکستین اغلب برای افراد مبتلا به ADHD که نمی توانند داروهای محرک را تحمل کنند یا به خوبی به آنها پاسخ نمی دهند، تجویز می شود. این به کاهش بیش فعالی، تکانشگری و بی توجهی در افراد مبتلا به ADHD کمک می کند و در نتیجه توانایی کلی آنها برای تمرکز و کنترل رفتارهایشان را بهبود می بخشد.
در حالی که داروهای محرک به طور کلی خط اول درمان برای ADHD در نظر گرفته می شوند، اتوموکستین می تواند جایگزین مناسبی برای کسانی باشد که به دلیل شرایط پزشکی، نگرانی در مورد احتمال سوء استفاده یا دلایل دیگر نمی توانند محرک مصرف کنند. همچنین ممکن است در ترکیب با محرک ها برای برخی از افرادی که نیاز به کنترل علائم اضافی دارند استفاده شود.
همانند هر دارویی، اتوموکستین ممکن است عوارض جانبی بالقوه ای داشته باشد و اثربخشی آن می تواند در بین افراد متفاوت باشد.
مقالات مرتبط :
فواید اسب درمانی در کودکان اتیسم
کلمات مرتبط :
کاردرمانی خوب در شرق تهران – گفتاردرمانی در هروی – گفتاردرمانی در ازگل – کاردرمانی در اقدسيه – مرکز توانبخشی در شمال تهران – مرکز توانبخشی در پاسداران – کاردرمانی خوب در اقدسیه – مشکل توجه و تمرکز در کودکان بیش فعال – کلینیک توانبخشی در پاسداران – کلینیک کاردرمانی در هروی – مرکز کاردرمانی در ازگل – توانبخشی کودکان در سوهانک – کاردرمانی در پاسداران – گفتاردرمانی در پاسداران – کاردرمانی در شیان – کاردرمانی در سوهانک
