اوتیسم چیست؟
اوتیسم یا اختلال طیف اوتیسم (ASD) ، یک اختلال مبتنی بر مغز که با چالش های ارتباطی اجتماعی و رفتارها، فعالیت ها و علایق محدود و تکراری مشخص می شود.
احتمال ابتلای به اوتیسم در پسران چهار برابر بیشتر از دختران است و ریسک بروز آن در هر قوم و نژادی وجود دارد.
شیوع اوتیسم در حال افزایش است. در سال 2021، مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC) اعلام کرد که از هر 44 کودک هشت ساله، 1 کودک مبتلا به اوتیسم شناسایی شده است که نسبت به نرخ 1 در 54 اعلام شده در سال قبل افزایش یافته است.
اوتیسم یک اختلال رشدی است که علائم آن در سه سال اول زندگی ظاهر می شود. کلمه “طیف” نشان می دهد که اوتیسم در اشکال مختلف با سطوح مختلف شدت ظاهر می شود. این بدان معناست که هر فرد مبتلا به اوتیسم نقاط قوت، علائم و چالش های منحصر به فرد خود را تجربه می کند.
رفتارهای ASD معمولی شامل عدم علاقه به افراد دیگر و سایر چالش‌های اجتماعی، اقدامات کلیشه‌ای ( دست زدن، تکان دادن اندام ها)، اصرار بر یک روال همیشگی، مقاومت در برابر تغییر و در برخی موارد، پرخاشگری یا آسیب زدن به خود است. در حدود 40 درصد موارد، افراد مبتلا به اوتیسم دارای ناتوانی شناختی نیز هستند.
طیف اوتیسم چیست؟
طیف اوتیسم بسیار گسترده است. توانایی‌های یادگیری، تفکر و حل مسئله افراد مبتلا به ASD می‌تواند از تیزهوش تا افراد دارای چالش شدید متغیر باشد. افراد مبتلا به اوتیسم عمیق معمولاً دارای اختلالات شناختی قابل توجهی هستند و نیاز به مراقبت دائمی دارند، در حالی که سایر افراد مبتلا به ASD می توانند تا حدود زیادی زندگی طبیعی داشته باشند.
علائم اوتیسم چیست؟
- نقص در ارتباطات و تعامل اجتماعی
- رفتارها، علایق یا فعالیت های محدود و تکراری
این علائم در اوایل رشد کودک ظاهر می شود – اگرچه تشخیص ممکن است بعدا رخ دهد. اوتیسم زمانی تشخیص داده می شود که علائم باعث چالش های رشدی شوند که با شرایط دیگر بهتر توضیح داده نمی شوند.
افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است طیف وسیعی از علائم را نشان دهند، مانند:
- عدم تماس چشمی
- تفاوت در زبان بدن
- عدم وجود حالات چهره
- عدم شرکت در بازی های تخیلی
- تکرار حرکات یا صداها
- علایق محدود و تکراری
- بی تفاوتی نسبت به درد و تغییرات دمایی
اینها تنها چند نمونه از علائمی است که ممکن است یک فرد مبتلا به اوتیسم تجربه کند. هر فردی ممکن است برخی، همه یا هیچ یک از این علائم را داشته باشد. به خاطر داشته باشید که داشتن این علائم لزوماً به معنای ابتلا به اوتیسم نیست. فقط یک متخصص پزشکی واجد شرایط همچون روانشناس و کاردرمانگر ذهنی می تواند اختلال طیف اوتیسم را تشخیص دهد.
یادگیری در مورد علائم می تواند به شما کمک کند تا رفتارها و چالش های مربوط به اوتیسم را درک کنید، اما این مانند شناخت فرد نیست. هر فرد مبتلا به اوتیسم، مانند سایر افراد، نقاط قوت، علایق، چالش‌ها و مهارت‌های خاص خود را دارد.
نحوه تشخیص اوتیسم چیست؟
هیچ نشانگر بیولوژیکی شناخته شده ای برای اوتیسم وجود ندارد. یعنی هیچ آزمایش خون یا آزمایش ژنتیکی نمی تواند این اختلال را تشخیص دهد. در عوض، پزشکان برای تعیین اینکه آیا یک فرد مبتلا به اوتیسم است یا خیر، بر مشاهده علائم، تاریخچه پزشکی و پرسشنامه هایی که والدین و اطرافیان کودک پر می کنند، تکیه می کنند.
متخصصان حوزه اوتیسم غربالگری اوتیسم را برای همه کودکان در معاینات 18 و 24 ماهه کودک توصیه می کند. والدین و مراقبان نیز می توانند در صورت داشتن نگرانی از پزشک اطفال برای غربالگری اوتیسم بخواهند. در موارد نادر، افراد مبتلا به اوتیسم قبل از تشخیص به بزرگسالی می رسند. با این حال، اکثر افراد قبل از سن 8 سالگی تشخیص اوتیسم را دریافت می کنند.
محققان هنوز دلیلی برای اوتیسم کشف نکرده اند. بسیاری از ایده های مطرح شده تا کنون رد شده اند. احتمالاً ترکیبی از عوامل ژنتیکی، عصبی و محیطی در بروز این اختلال نقش دارند که در مورد بسیاری از اختلالات و شرایط روانپزشکی صدق می کند.
درمان اوتیسم چیست؟
اوتیسم یک بیماری مادام العمر است و طیف گسترده ای از درمان ها می تواند به حمایت از افراد مبتلا به ASD کمک کند. مداخله زودهنگام بهترین نتایج را به همراه دارد. والدین و مراقبان باید قبل از شروع هر گونه درمان اوتیسم از یک متخصص پزشکی واجد شرایط مشاوره بگیرند.
درمان های توانبخشی همچون کاردرمانی ذهنی ، گفتاردرمانی ، بازی درمانی ، رفتاردرمانی و … نقش موثری در بهبود کیفیت زندگی مبتلایان به اوتیسم دارد.
پیشرفت در درک اوتیسم، علائم آن و بیماری های همراه، نتایج درمانی را برای افراد مبتلا به اوتیسم بهبود بخشیده است. در سال‌های اخیر، تعداد بیشتری از کودکان مبتلا به اوتیسم در کلاس‌های معمولی به مدرسه می‌روند و به‌طور نیمه مستقل زندگی می‌کنند.
عوارض همراه با اوتیسم
هنگامی که فردی بیش از دو یا چند اختلال داشته باشد، این شرایط به عنوان عوارض همراه شناخته می شود. چندین عوارض در افراد مبتلا به اوتیسم شایع است.
این شامل:
- اضطراب
- افسردگی
- صرع
- اختلالات عملکرد دستگاه گوارش و ایمنی
- اختلالات متابولیک
- اختلالات خواب
شناسایی عوارض و بیماری های همراه گاهی اوقات می تواند چالش برانگیز باشد با این حال، تشخیص و شناسایی این شرایط می تواند به جلوگیری از عوارض و بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا به اوتیسم کمک کند.
