دارو درمانی اتیسم اگرچه نمی تواند همه علائم را درمان کند ، اما برخی از داروها می توانند به درمان برخی علائم مرتبط با ASD، به ویژه برخی رفتارها، کمک کنند. در حالی که هیچ دارویی وجود ندارد که بر علائم اصلی اختلال طیف اتیسم (ASD) – مشکلات در برقراری ارتباط، تعامل اجتماعی و رفتارهای محدود و تکراری – تأثیر بگذارد، این کودکان برای شرایطی که اغلب با اوتیسم مرتبط هستند، از جمله اضطراب، بیش فعالی و پرخاشگری تحت درمان قرار می گیرند. متخصصان حوزه اتیسم اغلب از دارو درمانی اتیسم برای مقابله با یک رفتار خاص مانند کاهش آسیب به خود یا پرخاشگری استفاده می کنند. به حداقل رساندن یک علامت به فرد مبتلا به اوتیسم اجازه می دهد تا روی چیزهای دیگر از جمله یادگیری و ارتباط تمرکز کند. تحقیقات نشان می دهد که داروها زمانی موثرتر هستند که همراه با رفتار درمانی استفاده شوند.
برخی متخصصان استفاده از برخی از داروهای ضد روان پریشی مانند ریسپریدون و آریپریپازول را برای درمان تحریک پذیری مرتبط با ASD در کودکان بین سنین خاص توصیه می کنند. داروهای دیگری اغلب برای کمک به بهبود علائم اوتیسم استفاده می شود، اما آنها توسط سازمان غذا و دارو برای این هدف خاص تایید نشده اند. همه داروها در کنار مزایای خاص خود می توانند عوارضی را نیز به همراه داشته باشند ، به همین دلیل باید تحت نظر متخصص مجرب مورد استفاده قرار بگیرند.
متخصصان و درمانگران اتیسم معمولا یک دارو را به صورت آزمایشی تجویز می کنند تا ببینند آیا کمکی به تخفیف و مدیریت علائم اتیسم می کند یا خیر. برخی از داروها ممکن است در ابتدا علائم را بدتر کنند یا چندین هفته طول بکشد تا اثر کند. درمانگر کودک شما ممکن است مجبور باشد دوزهای مختلف یا ترکیب‌های متفاوتی از داروها را امتحان کند تا مؤثرترین برنامه را بیابد.
دارو درمانی اتیسم
مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs)
این گروه از داروهای ضد افسردگی برخی از مشکلات ناشی از عدم تعادل در سیستم های شیمیایی بدن را درمان می کند.
SSRI ها ممکن است دفعات و شدت رفتارهای تکراری را کاهش دهند. کاهش اضطراب، تحریک پذیری، عصبانیت و رفتار پرخاشگرانه؛ و تماس چشمی را بهبود بخشد.
داروهای سه حلقه ای در دارو درمانی اتیسم
این داروها نوع دیگری از داروهای ضد افسردگی هستند که برای درمان افسردگی و رفتارهای وسواسی استفاده می شوند. به نظر می رسد این داروها نسبت به SSRI ها عوارض جانبی جزئی تری ایجاد می کنند. آنها گاهی اوقات موثرتر از SSRI ها برای درمان برخی افراد و علائم خاص هستند.
داروهای روانگردان یا ضد روان پریشی
این نوع داروها بر مغز فردی که آنها را مصرف می کند تأثیر می گذارد. داروی ضد روان پریشی ریسپریدون برای کاهش تحریک پذیری در افراد 5 تا 16 ساله مبتلا به اوتیسم تایید شده است. این داروها می توانند بیش فعالی را کاهش دهند، رفتارهای کلیشه ای را کاهش دهند و کناره گیری و پرخاشگری را در میان افراد مبتلا به اوتیسم به حداقل برسانند.
محرک ها در دارو درمانی اتیسم
این گروه از داروها می توانند به افزایش تمرکز و کاهش بیش فعالی در افراد مبتلا به اوتیسم کمک کنند. آنها به ویژه برای کسانی که علائم خفیف ASD دارند مفید هستند.
داروهای ضد اضطراب
این گروه از داروها در دارو درمانی اتیسم می توانند به تسکین اختلالات اضطراب و هراس که اغلب با ASD مرتبط هستند، کمک کنند.
داروهای ضد تشنج
این داروها تشنج و اختلالات تشنجی مانند صرع را درمان می کنند. (تشنج حملات تکان خوردن یا خیره شدن و به نظر می رسد یخ زده است.) تقریباً یک سوم افراد مبتلا به علائم اوتیسم تشنج یا اختلالات تشنجی دارند.
سایر روشهای درمان اتیسم
نوع درمان کودک شما برای اختلال طیف اوتیسم به نیازهای فردی او بستگی دارد. از آنجایی که ASD یک اختلال طیفی است (یعنی برخی از کودکان علائم خفیف و برخی دیگر علائم شدید دارند) و هر کودکی که آن را دارد منحصر به فرد است، درمان های مختلفی وجود دارد. درمان هایی که کودک شما می تواند از آنها بیشتر بهره مند شود بستگی به شرایط و نیازهای او دارد، اما هدف یکی است: کاهش علائم و بهبود یادگیری و رشد.
رفتاردرمانی برای اتیسم
تحلیل رفتار کاربردی (ABA). ABA اغلب در مدارس و کلینیک ها برای کمک به فرزند شما در یادگیری رفتارهای مثبت و کاهش رفتارهای منفی استفاده می شود. این رویکرد می تواند برای بهبود طیف گسترده ای از مهارت ها استفاده شود و انواع مختلفی برای موقعیت های مختلف وجود دارد، از جمله:
آموزش آزمایشی گسسته (DTT) از درس های ساده و تقویت مثبت استفاده می کند.
آموزش پاسخ محوری (PRT) به ایجاد انگیزه برای یادگیری و برقراری ارتباط کمک می کند.
مداخله رفتاری فشرده اولیه (EIBI) برای کودکان زیر 5 سال بهترین است.
مداخله رفتار کلامی (VBI) بر مهارت های زبانی تمرکز دارد.
درمان و آموزش کودکان اوتیستیک و کم توان ارتباطی (TEACCH). این درمان از نشانه های بصری مانند کارت های تصویری برای کمک به کودک شما برای یادگیری مهارت های روزمره مانند لباس پوشیدن استفاده می کند. اطلاعات به گام های کوچک تقسیم می شوند تا بتوانند راحت تر آن را یاد بگیرند.
سیستم ارتباط تبادل تصویر (PECS). این یکی دیگر از درمان‌های مبتنی بر بصری است، اما از نمادها به جای کارت‌های تصویری استفاده می‌کند. کودک شما یاد می گیرد که از طریق نمادهای خاص سوال بپرسد و ارتباط برقرار کند.
